„Anamorfoza nie jest odchyleniem od normy, w którym rzeczywistość zostaje ujarzmiona przez wizję umysłu. Jest optyczną sztuczką, w której to, co widzialne, przesłania to, co rzeczywiste. Elementy tego systemu są ze sobą przemyślnie powiązane. Perspektywy przyspieszone i spowolnione wstrząsają naturalnym porządkiem, nie niszcząc go. Perspektywa anamorfotyczna unicestwia go tymi samymi środkami, stosowanymi w sposób skrajny. Obrazy rozkładane na elementy i przywracane przez kombinacje promieni wzrokowych rozpowszechniają się w wieku XVI jako artystyczny cud, którego sekretu strzeże się zazdrośnie. Przepisy techniczne ujawnia się stopniowo, lecz dopiero w wieku XVII ukazują się ich wyczerpujące zbiory teoretyczne i praktyczne. Wizjonerska jako mechanizm, anamorfoza jest taka również w dziedzinie rozumu” (Jurgis Baltruszaitis). ➔